Rozdział 5

Rafał był ze mną całą noc. To nic, że następnego dnia miał ważny sprawdzian. To nic, że był niewyspany. To nic, jego kręgosłup był obolały, z powodu nocy na niewygodnym, szpitalnym łóżku. Myślał tylko o tym by mnie wspierać w tym ciężkim momencie. Momencie, w którym przez zazdrość, cały mój świat legł w gruzach. Nie wyobrażałam sobie dalszego życia. Nie wyobrażałam sobie ani jednego dnia, w którym nie przebiegłabym chociażby kilometra czy nie dotknęła piłki. Nic nie miało już sensu.
- Nie śpisz? - zapytałam Rafała, wpatrującego się w sufit. 
- Nie spałem w ogóle. Cały czas rozmyślałem jak ci pomóc, ale... ja nic nie mogę zrobić. Nie zasłużyłaś na to. To nie tak powinno być. Gdybym tylko mógł, to zamieniłbym się z tobą...
- Nawet tak nie mów. To, że tutaj jesteś jest dla mnie najlepszą pomocą. 
Miałam wrażenie, że to Rafał jest w gorszym stanie ode mnie i to ja musiałam go pocieszać. 
- Idź do domu, odpocznij. Zmykaj póki jeszcze nikt nie zauważył, że tu byłeś.
- O to się nie martw. Lekarz mnie widział, ale przymknął na to oko, ze względu na ciebie... Odwiedzę cię jutro, dobrze? - powiedział, zakładając kurtkę. - Jeśli będziesz czegoś potrzebować to dzwoń. Trzymaj się.
- Dzień dobry pani Olgo! - przywitał się, mijający się z Rafałem w drzwiach lekarz. - Ma pani bardzo opiekuńczego chłopaka.
- To tylko przyjaciel, nic więcej. - odparłam, patrząc się na uśmiechniętego starszego mężczyznę. 
- Pani rodzice już po panią jadą. Proszę, tutaj jest wypis. - powiedział podając mi kartkę papieru. - Jeszcze raz bardzo mi przykro... Do widzenia.
Czekałam w szpitalnej sali na rodziców, którzy zabiorą mnie z tego okropnego miejsca, w którym wszystko kojarzyło mi się z końcem siatkarskiej kariery. Kariery, która na dobrą sprawę nawet się nie zaczęła. 
Kiedy tylko przyjechałam do domu, mój młodszy braciszek obdarował mnie rysunkiem, który przedstawiał mnie i jego podczas gry w siatkówkę. Automatycznie z mojego oka wypłynęła łza, którą szybko otarłam z policzka, bo nie chciałam ujawniać swojego cierpienia i słabości. Zawsze wszyscy uznawali mnie za osobę silną i chciałam, żeby tak zostało. Płakałam tak, żeby inni o tym nie wiedzieli, szczególnie rodzice. Skrywałam swoje emocje i uważałam, że ze wszystkim poradzę sobie sama. Od zawsze radziłam i pomagałam innym. Bawiłam się w psychologa, choć sama go potrzebowałam. Jedyną osobą znającą moją drugą twarz był Rafał, ale mimo to rzadko korzystałam z jego dobrego serca, które zawsze było na moje skinienie. Dziękowałam Bogu, że obdarował mnie takim przyjacielem...
Zamknęłam się w swoim pokoju i kazałam, aby nikt nie ważył się mi przeszkadzać. Zresztą kto miałby mi przeszkadzać? Tata, który od razu po przywiezieniu mnie ze szpitala pojechał do firmy czy mama zajmująca się papierkowymi sprawami w salonie? Nie żebym się domagała opieki ze strony swoich rodziców, ale miło by było, żeby ktoś zapytał tylko czy żyję i czy wszystko okej. Nawet gdyby w moim pokoju wybuchła bomba, to wątpię czy ktoś by się tym zainteresował...
Chwyciłam za kule i podskakując na prawej nodze udałam się w stronę łazienki. Mijałam właśnie salon, w którym zauważyłam płaczącą mamę.
- Czemu płaczesz? 
- Coś ci się wydaje dziecko. Po prostu za długo już siedzę przy tych papierach i mój wzrok tego nie wytrzymuje...- powiedziała zasłaniając się blond włosami, które po niej odziedziczyłam.
- Takie kity to możesz dla Olka wciskać. Co się stało?
- Szkoda mi ciebie kochanie... Miałaś grać, a teraz co ci zostało? Gips i niestabilna, boląca kostka.. - mówiła, ale ja wiedziałam, że kłamie. Mój stan zdrowia był tylko wymówką. Myślała, że naprawdę nie widzę co się dzieje? Że od tygodni chodzi smutna, schudła i każdą wolną chwilę wypełnia pracą, by zapomnieć o męczącym ją problemie.
- Nie chcesz to nie mów... - rzuciłam, wychodząc z salonu.
Dlaczego każdy traktuje mnie jak niedojrzałą małolatę? Tak, tak, rodzice nie chcą obarczać dzieci swoimi kłopotami, ale czasami lepiej rozwiązać problem razem niż ukrywać go. 
Dlaczego wszystko nagle musi się walić? To jakiś żart, a może nieświadomie występuję w ukrytej kamerze i to wszystko to kłamstwo? Nie Olga, to się nazywa życie... 
Z opuchniętymi od płaczu oczami przemierzałam kolejne kanały telewizyjne. Polsat Sport. Mecz damskiej siatkówki. Oczy znowu napełniły się słonymi łzami.
- Chrzanić to! - krzyknęłam, rzucając w ścianę pilotem i zrzucając rzeczy stojące na szafce nocnej. - Gdzie tu sprawiedliwość?!
Do pokoju wbiegł mój brat. Położył się koło mnie i przytulił. Siedmiolatek rozumie więcej i bardziej się o mnie martwi niż właśni rodzice. Ten świat zwariował...
- Zapisałem się na treningi z siatkówki. Będę ćwiczyć dla ciebie. Chcę grać i być taki jak ty... - powiedział, a ja wybuchłam jeszcze głośniejszym i żałośniejszym płaczem.
- Dziękuję... Kocham cię braciszku...  

----------------------------------------------

Jak Wam się podoba następny rozdział? Mam nadzieję, że przypadnie do gustu!

Pisząc to, nawet ja odczułam smutek i żal mi było bohaterki... która nawet nie istnieje. Wczuwam się w to opowiadanie... To chyba dobrze!

Czytasz + komentujesz = motywujesz!

Mila.